Voor aflevering 73 van De Gebakken Peren Podcast sprak ik met Lisa Hu van Terra Nova. Over het zelf ontwikkelen van een spel met maatschappelijk impact. Dit zijn mijn belangrijkste lessen uit ons gesprek.
Doorgaan of stoppen?
Seth Godin noemt het The Dip. De fase die zich in elk moeilijk project voordoet, na het initiële enthousiasme en voor het echt succesvol bestendigen.
Een fase waar je je kunt afvragen: “Gaat dit nog wel lukken?”
Hoe weet je of je dan door moet zetten en simpelweg nóg niet bij het eind van een lange weg aangekomen bent, of dat je té koppig bent en trekt aan een dood paard.
Om je heen kijken of er anderen zijn die dit wel eens eerder gedaan hebben kan helpen. Nu is goed vergelijken natuurlijk een kunst. En dan kun je nog zo goed sturen, maar met andere wind in de zeilen vaar je toch anders.
Wat ik mooi vond wat Lisa zei is dat ze zich telkens gesteund voelde door het idee dat zoveel mee-denkers en scholen ook echt wilden dat het spel er kwam.
Als er een groep is die wil dat het er komt, dat geeft steun. En het legitimeert.
Zo heeft een crowdfunding kans van slagen. En de bank wilde erna wel het ingelegde bedrag verdubbelen.
Connecting backwards
De te pas en te onpas aangehaalde quote van Steve Jobs van “You can only connect the dots looking backwards”.
Terugkijkend op je leven lijkt de lijn logisch. Causaal bijna. Je deed toch wat je deed, hoe kon het ook anders zijn?
Alleen dan vergeten we gemakshalve al die punten waar het echt 50-50 was of je had iets anders gedaan. Niet nog een derde keer je ingeschreven voor je studie bijvoorbeeld.
Maakbaar vs Voorbestemd?
Willekeur / Geluk vs Garantie / Hard werk?
Eigenlijk geven alle kanten enerzijds een soort rust en kracht. Maar hebben ze ook iets beklemmends, leggen ze druk op je, of geven ze een gevoel dat het allemaal niks uit maakt.
Grappig genoeg, vaak als je terugdenkt had je het ook niet anders gewild. Dan moet je immers ook afstand doen van alles wat het je gebracht heeft.
Maar wat ik wel een rustgevende gedachte vind is, dat ook al is het willekeurig op deze manier gelopen, dan was het ook in de andere gevallen goed gegaan.
Het zijn immers maar de paden, keuzes en omstandigheden. Op die reis neem je toch altijd jezelf mee.
Doorvragen i.p.v. oordelen & Consequenties dichtbij
Het spel Terra Nova Minimaatschappij creëert eigenlijk een setting die een paar beperkingen van onze samenleving omzeilt. Twee ervan springen er voor mij uit, en zou ik ook in het groot willen zien.
De spelelementen met doorvraagkaarten (mag oneindig) en meningmuntjes (mag beperkt totdat iedereen hun meningbudget heeft verbruikt).
Dit stimuleert nieuwsgierigheid en dat je vraagstukken goed vanuit meerdere kanten bekijkt. De introvertere onder ons worden zo ook gehoord. Én het geeft en ook een makkelijke manier om een legitieme rol in het gesprek te nemen.
Een ander aspect is dat de “gehele samenleving” aan tafel zit. De effecten van je keuzes op de anderen worden meteen zichtbaar en komen dus terug.
Dat missen in een representatieve democratie en grote natiestaten natuurlijk. Net als gevolgen van acties waar een vertraging op zit (klimaatverandering volgt jaren na de uitstoot van CO₂).
Dus hoe vertalen we deze spelregels naar onze samenleving zodat er ook daar wijzer ons keuzes maken?
