In deze aflevering is Ragna Heidweiller te gast. Ragna is coach in carrière- en zingevingsvraagstukken. Ze helpt professionals - veelal jonge ouders - naar een lichter leven en zinvol werk. Ze zag dat bij hen meestal de zorgtaken van het gezin niet gelijk verdeeld zijn en dat dat tot problemen leidde. Daar schreef zij, samen met haar man, 2 boeken over: “In voor en tegenspoed, zolang jij de afwas doet”. En het bijbehorende werkboek om naar de ideale rolverdeling te komen.
In dit gesprek hebben we het over haar reis tot coaching; en over hoe ervaringen op jonge leeftijd haar hebben gevormd; van een hoog plichtsbesef en zorgzaamheid, tot vroeg belang hechten aan diepe gesprekken. En, we hebben het natuurlijk over gelijkwaardig ouderschap. Waarom dat maar niet lukt, ook niet bij die stellen dit wel het voornemen hadden dat te doen. En hoe wat daar gebeurd in de dynamiek tussen twee partners en de culturele druk, eigenlijk gaat over mogen erkennen wat je wilt en er werkelijk mogen zijn.
Wat ik zo knap vind hierin is hoe Ragna zo’n thema, waar ze zeker een mening over heeft en wat gevoelig kan liggen, zowel confronterend als toch ontwapenend weet te brengen. Ik denk ook dat het heel goed zou zijn als we de rolverdelingen gelijkwaardig zouden inrichten. Of op z’n minst, dat er bewust gekozen wordt voor de rolverdeling op basis van de behoeftes van beiden. Dat geeft zoveel meer ruimte om er te mogen zijn. En om daar te komen zou als schitterend bij-effect hebben, dat we dit soort gesprekken leren voeren. Want dat kunnen we overal gebruiken!
Dank Ragna, voor je werk en voor dit mooie gesprek!
Ragna Indra (website)
Luister hier ⬇️ of ga naar Spotify, Apple Podcasts or Overcast.
Lessen
Het verlies van mijn vader heeft me op jonge leeftijd doen inzien hoe kwetsbaar het leven, en hoe groot liefde is.
“Ik was een braaf kind. Ik kleurde aardig binnen de lijntjes.” Er was niet zoveel ruimte thuis bij mijn vader om gek te doen en risico’s te nemen.
Ik leerde vanuit huis uit dat het belangrijk is om jezelf nuttig te maken en dat geluk niet vanzelfsprekend is. Toen ik 15 jaar was, wilde ik al het verschil voor anderen kunnen maken.
Voor ik bij het coachen uitkwam, had ik een enorme zoektocht naar wat ik wilde doen. “Ik heb een paar verkeerde afslagen genomen, maar dat had ik nodig om hier te komen.”
Ik heb lang naar externe mogelijkheden blijven kijken in plaats van naar mezelf.
Ik moet dingen echt op mijn eigen tempo doen. Dat mensen in mijn omgeving ondernemer waren was voor mij niet de grootste stimulans. Ik moest heel erg groeien naar ondernemerschap.
Ik ben in staat om een bepaalde sfeer in een ruimte neer te zetten waardoor mensen kunnen groeien.
Het is erg veel, om verantwoordelijk te zijn voor een onderneming én voor andere mensen in je privéleven.
“Werk krijgt een hele hoge status in ons leven, maar het is ook veel gebakken lucht.”
Het is een grote uitdaging om als ondernemer je bedrijf te laten groeien en om een stapje terug te doen van de uitvoering om ook je leven te kunnen leven.
De culturele norm is nog steeds heel traditioneel in Nederland met de man als kostwinner en vrouw als primaire zorgen.
De helft van de stellen heeft de intentie voor een gelijkwaardige verdeling tussen betaald en onbetaald werk. Slechts een kwart daarvan krijgt dit ook echt voor elkaar.
Veel stellen zijn ervan overtuigd dat ze een gelijkwaardige verdeling hebben, maar hebben een blinde vlek. Niemand had het erover of dacht dat het niet over hen ging. Dit zette mij tot het schrijven van mijn boeken.
De papadag sneuvelt vaak al in het eerste levensjaar van een kind, omdat vaders de zorgtaken denken te kunnen combineren met werk.
“Zorg is fundamenteel, maar heeft geen status.”
Systeem is ook niet ingericht op iedereen voltijd werken. De systemen kunnen de hoeveelheid zorgtaken die daardoor uitbesteed moeten worden helemaal niet aan.
Altijd die focus op deeltijd werkende vrouwen en niet op voltijd werkende mannen irriteerde me.
Het komen tot de gelijkwaardige verdeling en onbetaald werk heeft thuis wel geleidt tot conflict, maar was het uiteindelijk waard.
Ik kon m’n behoefte niet uiten en vond het moeilijk om ruimte in te nemen. Taal krijgen hielp daarbij. Zien dat anderen het ook doormaken en dat er zelfs woorden voor zijn geeft veel steun.
Voelen dat je gezien wordt is zo belangrijk, helemaal thuis met je partner. Thuis moet niet een plek van strijd zijn.
Nog fundamenteler is het erkennen en toegeven van de behoefte aan jezelf. Dat het er mag zijn. Thuiskomen in jezelf. Dat gun ik Iedereen.
