In deze aflevering is Tom Elffers te gast. Tom is coach en visie-ontwikkelaar. En wat voor een. Hij wordt zó vaak aanbevolen en ik kom aan de lopende band mensen tegen die lovend over hem spreken. Tom kijkt holistisch en werkt met modellen als Het Matje, De Innerlijke Familie en de Creatiespiraal.

In dit gesprek hebben we het over zijn eigen zelfonderzoek naar aanleiding van zijn depressie; over zijn ontdekking dat coach hetgeen bleek te zijn wat hij voor andere wilde betekenen; en over hoe hij door de jaren heen zijn klantenkring heeft opgebouwd.

Tom is onbevangen accepterend en oprecht geïnteresseerd in iemands verhaal en welzijn. Praten met hem is zo vrij van oordeel dat het voelt als thuiskomen. Ik vind het inspirerend hoe hij zijn eigen ontwikkeling vormgeeft en hoe positief hij in alles staat. Heel erg bedankt Tom, voor dit mooie gesprek!

Giveaway: Vond je dit nou een leuk gesprek en denk je "dit deel ik graag online". Tag dan De Gebakken Peren even. Als bedankje verloot ik een exemplaar van Tom's boekentip - 'Het Matje' - onder degenen die het delen. Of als je liever een ander boek uit m'n online Boekenkast hebt dan kan dat natuurlijk ook.

Tom Elffers (Website Coaching)

Een Heel Leven

Tom's nieuwsbrief

Bijbehorende blog: Golden Circle Translation

Lessen

Ik heb nog steeds vaak de behoefte om me na drukte terug te trekken. Maar intussen ken ik mezelf beter en weet ik dat ik die behoefte heb. Plus ik kies nu zelf vaak de context en daarin is die ruimte er.
Toen ik depressief raakte wilde ik alleen zijn. Onder mensen blokkeerde ik. Alleen, wanneer ik alleen was ging ik het ook echt voelen. Dat maakte het weer naar.
Mensen uitpluizen heb ik altijd leuk gevonden. Pas later begon ik het ook bij mezelf leuk te vinden.
De burnout klapt vaak in de vakantie, als je lichaam ruimte voelt om te gaan ontspannen. Mijn zomer was dat jaar zo druk dat het pas klapte toen ik aan de studie wilde en m'n lichaam aangaf "Ho eens even".
Wat je in je omgeving ziet krijg je er interesse voor.
Soms moet je iets even echt niet leuk vinden om de impuls te krijgen om te stoppen.
Ik herkende na verloop van tijd wel wat er was, maar ik erkende nog niet dat ik er iets mee moest. Ik had daar een diagnose voor nodig en moest echt door iets heen.
Ik raakte de bodem. Gek genoeg gaf dat een ontspannen gevoel. Dit was het. Erger wordt het niet. Ik was er altijd zo hard van aan het wegrennen, maar dat had niks geholpen. Daarmee hoefde ik dus even niet meer hard te werken.
Om ontmoetingen minder spannend te maken, besloot ik om telkens aan het begin voor te stellen dat we eerst elkaar ons levensverhaal zouden delen. Openheid was een voorwaarde voor echt contact en ontspanning.
"Wat kun je nu al?" werd me gevraagd. "Ik kan open verhaal houden, heel goed luisteren. Zo'n iemand noem je denk ik een coach." Datgeen wat ik zelf nodig had was ook wat ik heel goed anderen kon en wilde geven.
Ik durfde de aanpak (die ik ook voor mezelf nodig had) voor te stellen aan de klant omdat ik ook door mijn mentoren gesteund werd in die overweging.
Why: In een bepaalde omgeving voel je je het fijnst? Dat is wat je de wereld gunt. How: Hoe ben je wanneer je jezelf bent? What: Wat is de vorm die daarbij past?
Pay-as-you-feel was mooi. Maar achteraf gezien deed ik dat ook vanuit een onzekerheid om een prijs te kunnen vragen voor m'n werk. Intussen heb ik meer geleerd over prijzen, de markt en met name ben ik zelf m'n waarde gaan zien. Ik kan nu in rust m'n prijzen noemen.
Ik moest m'n eigen onderzoek aangaan. Maar hoewel ik niet anders kon, ik had toch autonomie. Ik mocht het dus doen.
Ik heb zo vaak mogen onderzoeken waar een frustratie vandaan komt dat het inmiddels een patroon geworden is waar ik in kan vertrouwen. Dat maakt het, in plaats van eng of spannend, juist leuk en interessant.
Soms is iets kleins of iets fysieks de oorzaak waarom ik me niet prettig voel. Maar als je dat (nog) niet weet kun je daar eerst een heel drama van maken.
Je bent er aan toe wanneer je er aan toe bent. Stap 1 is altijd jezelf op het matje roepen. Het willen bestuderen.
Door mijn rol als tafelvoorzitter bij KULA had ik steeds nieuwe mensen aan wie ik kon delen dat ik coachte.
Na 5 jaar was er écht het vertrouwen opgebouwd dat er genoeg klanten binnen zullen blijven komen.
Ik ben vaak op zoek geweest naar nieuwe mensen, maar vaak kwamen door mijn acties juist oude mensen weer op de lijn dat ze weer behoefte hadden.
Ik realiseerde me dat een nieuwsbrief schrijven belangrijk was, maar dat ik er ook vaak geen zin in kon hebben. Ik ben het toen weer leuk voor mezelf gaan maken door er een dagje uit van te maken. Wandeling, leuke plek, bakje koffie.
Ik realiseer me ook dikwijls dat de vraag waar iemand mee zit iets is waar ik niet bij kan helpen. Dat toegeven is zo fijn. Natuurlijk voor de ander, want ik gun diegene iemand die het kan overzien. Maar ook voor mezelf.
Ik heb gevonden wat ik - voor nu - denk m'n hele leven te willen doen.