In deze aflevering is Rosa Scholtens te gast. Rosa werkt als ondernemer, onderzoeker en strateeg aan textielvraagstukken en -oplossingen voor een circulaire toekomst. En daarbij heeft ze een schitterende podcast Circular Textile Stories.

We hebben het over intuïtief ondernemerschap, jezelf tegenkomen wanneer je werkt zonder kaders, een hang naar controle die in werkelijkheid niet bestaat, en natuurlijk over circulariteit in de textielindustrie.

Rosa is goed met taal en een sterke spreekster. Ik stond versteld hoe ze telkens haar verhaal met een schitterende strik weet af te ronden. En ik vind het zeer inspirerend hoe sterk ze werkt vanuit intuïtie, een holistische kijk en een ijzersterk moraal.

Veel plezier met luisteren!

Rosa Scholtens (website, Linkedin, Insta)

Podcast Circular Textile Stories

Link met Rosa als je een project hebt in de textielindustrie waar:

Actief gezocht wordt naar manieren om anders te kijken, anders te denken, innovatie en stappen zetten.
Ruimte is om het niet te hoeven weten.

Giveaway: Vond je dit nou een leuk gesprek en denk je "dit deel ik graag online". Tag dan De Gebakken Peren even. Als bedankje verloot ik een boek (bijvoorbeeld Rosa's tip: Het zoutpad van Raynor Winn) onder degenen die het delen. Je mag er dan eentje kiezen uit m'n online boekenkast.

Lessen

In mijn familie was iedereen ondernemer. Daarmee is de instelling of levensstijl van ondernemen ingebakken. Ik heb geen onzekerheid. Ik heb vroeg gezien dat je ook uit de grootste shit kunt opkrabbelen.
Ik ben een hele harde werker. Ik heb ook lang gevonden dat dat iets is wat moet. Maar dat was niet altijd even gezond voor mij. Ik realiseer me nu steeds meer dat hard werken niet zaligmakend is.
Ik hoopte te leren schrijven bij de opleiding journalistiek, maar dat was niet zo. Ik waardeerde het ambacht, het vakmanschap van goede schrijvers.
Ik laat me altijd intuïtief leiden door wat ik denk dat ik moet doen. Als iets op m'n pad komt wat me leuk lijkt, dan ga ik dat doen. Punt.
Je kunt van te voren niet weten hoe iets gaat zijn. Nadenken erover heeft geen zin. Dan kun je maar beter eraan begonnen zijn.
Het had in sommige gevallen misschien beter uitgepakt als ik langer had nagedacht, maar dat zit niet in mijn systeem. En falen vind ik geen probleem dus ik begin gewoon. Maar wat is mislukken nu eigenlijk. Ik heb gewoon geleerd dat het niet werkt.
Ik vind 'niet weten' stiekem het allerleukste wat er is. Dat avontuur vind ik fantastisch.
Ik wist dat ik geen baas wilde en wist dat ik kon schrijven. Dus ik heb geroepen dat ik dat deed en ben dat gaan doen.
Op een gegeven moment verveelde ik me in het schrijven van copy. De opdrachtgevers waren tof maar het was teveel van hetzelfde. Ik zag anderen 'freelance copy writing' tot een kunst verheven (ebooks, sales funnels optimaliseren, etc). Maar ik kon de horizon ervan al zien en dat werd meer van hetzelfde. Dat wilde ik niet.
Ik wist dat als ik iets anders wilde dat ik daar vol in moest. Anders komt er toch weer een schrijfklus op m'n pad en laat ik me afleiden. Als ik me erin onderdompel dan komt er iets.
Geen kaders vind ik wel fijn. Ik begin toch wel.
Ik vond m'n coach fijn omdat ze direct was, me stappen gaf en me ook aan m'n lot over liet.
Als je niks hebt en alleen met jezelf moet zijn, dan moet je het wel goed met jezelf kunnen vinden. Alle grenzen waar je tegenaan loopt gaan over wie jij bent als mens. Zover als je in je persoonlijke ontwikkeling bent, zo ver kun je ook dingen doen.
Een gebrek aan transparantie en begrip staat een verschuiving naar een duurzame textielindustrie in de weg. Het coöperatiemodel kan daarin helpen, want als je er samen in zit dan heb je niks aan informatie voor jezelf houden en moet je wel samenwerken.
Ik heb altijd al de wereld als iets holistisch gezien en mezelf als een schakel in het geheel. Alles is 1.
Ik word passief van te strakke kaders waarbij hoe het gedaan moet worden al bepaald is terwijl dat maar 1 van de mogelijke opties is om het doel te bereiken.
Een textielindustrie is niet met een paar knopjes of in stukken op te lossen. Het systeem moet holistisch aangepakt worden.
Jonge mensen beseffen intrinsiek dat het anders kan. Veel ouderen durven nog geen afscheid te nemen van wat er was omdat ze nog niet zien wat er dan komt. We moeten de goede voorbeelden dat het kan laten zien.
Als je de focus van oplossing voor het probleem legt bij degenen met weinig macht, dan geeft je dat heel veel ruimte om niks te doen.
Een circulair systeem is veel robuster want het calculeert meer op wat er gebeurt ipv wat we willen voorkomen. Het maakt dingen simpeler en minimalistischer.
Het zou goed zijn voor mensen om eens wat minder te zoeken naar controle en willen weten hoe het uit gaat komen. Want dan zijn we niet écht creatief. Controle bestaat toch niet. Live happens.
Het begint bij een basisvertrouwen in jezelf. Dat je weet dat als dingen in elkaar storten jij nog wel staat.
Durf te vertrouwen op je gevoel dat iets vet zou kunnen zijn. Je hoeft nog niet te weten waarom het goed is, maar iets trekt je. De stem die je het hardst hoort in je hoofd zegt vaak de grootste bullshit. Die stem is aangeleerd door angsten van andere mensen. Luister vooral naar dat zachte stemmetje.
Dat is het leven. Af en toe heb je frietjes, soms niet.