In deze aflevering is Stefanie Caton te gast. Stefanie is eigenaar van De Boshalte. Op het oog is De Boshalte de fietsverhuur met horeca in het Amsterdamse Bos. Maar kijk je dieper, dan zie je een leerwerkbedrijf voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en een plek dat met vele activiteiten de sociale cohesie van de wijk vergroot. De Boshalte is een ontmoetingsplek, een dorpsplein, waar iedereen zich thuisvoelt en gezien wordt. Zo werken ze aan een veiligere en inclusievere wereld.

In dit gesprek hebben we het over de puzzel om de waarde die je creëert ook betaald te krijgen; over het goede doen omdat dat ook is wat je zelf zou willen ontvangen; over in openheid werken met je team om goed voor hen én ook goed voor jezelf te zorgen; en over Ubuntu en leven vanuit het principe dat we pas een mens zijn wanneer we allen mens zijn.

Het is ongekend hoe Stefanie zich inzet voor anderen die net even wat extra nodig hebben. Zij is degene die geen last heeft van het Omstandereffect en te hulp schiet terwijl de rest blijft staan. Dat is natuurlijk prachtig van haar. Maar het is ook wel makkelijk van ons om het bij haar neer te leggen. Net zoals in het Ubuntu-parabel over de maïsdief, de eigenlijke misstand die we als maatschappij begaan is dat we die mensen hebben achtergelaten. Ik wens hen, en ook Stefanie met haar sterke schouders, beter toe!

Tot na de zomer! Voor nu, veel plezier met luisteren! Hier is Stefanie Caton.

Stefanie Caton

De Boshalte

Ken je iemand bij de Gemeente Amsterdam die kan zorgen dat het werk dat zij doen wel beloond kan worden, neem contact op met Stefanie!

Luister hier ⬇️ of ga naar Spotify, Apple Podcasts or Overcast.

Lessen

Toen m’n zus(je) en ik 11 en 9 waren besloten we dat we na school geen opvang meer nodig hadden. We vertelden m’n moeder dat we de boodschappen en huishouden wel zelf konden doen.
Van m’n Indische achtergrond heb ik het verzorgende, bescheiden zijn en voor een ander zorgen meegekregen. En het culturele: het koken, eten en gemeenschapsgevoel.
Ondernemen was iets spannends voor mij. De ondernemingen van mijn vader liepen nooit. Ik had ook een vervelende relatie met geld.
In de GGZ raakte in gedesillusioneerd. Telkens nieuwe aanpakken of contractafspraken die vanuit het budget gedreven die niet werkten. Ik kon het werk niet meer uitvoeren zoals ik wilde.
Het ging steeds minder over geven en alleen nog maar nemen. De maatschappij neemt dan en vergeet dat elk individu bestaat in relatie tot de anderen.
Ik wist al dat ik uit de sector weg wilde dus nam alleen nog tijdelijke projecten aan om m’n ogen open te houden voor iets nieuws.
Ik zag meteen dat dit een leuke plek kon worden. Iedereen die er langs kwam, gezellig, en praatjes maken met mensen. Koffie, workshops, kleuren, alle leeftijden met elkaar verbinden, tafeltjes op het terras.
Mijn man is vaak mijn toetssteen en kan in eerste instantie op de rem trappen als ik weer enthousiaste ideeën heb. Maar hij had net de dag voordat ik het hem vertelde bedacht om een keer enthousiast te reageren.
Ik moest het geld lenen van mijn man. Maar dat vond ik (en hij ook) enorm eng. Ik vond het risico spannend en wilde juist altijd onafhankelijk zijn.
Ik ben heel veel advies gaan inwinnen om het plan goed genoeg te krijgen; voor mn eigen vertrouwen en om te presenteren voor Het Amsterdamse Bos.
De keuzes op onderbuik heb ik me nooit in vergist.
We hebben gekozen om klein te beginnen met een paar dingen goed doen.
Op de eerste dag stonden er zoveel mensen. Die konden we helemaal niet aan. Maar iedereen was zo enthousiast.
Ik hou heel erg van hectiek en crisissituatie. Ik weet dan heel goed rustig te blijven en te bepalen waar ik moet beginnen.
Je creëert van horeca een dorpse huiskamer door met iedereen praatjes te maken, mensen te helpen en te onthouden weer ernaar te vragen.
We doen dit omdat wij dit ook voor onszelf zouden willen. Het is geven en het komt vanzelf een keer terug om te ontvangen.
De financiering rondkrijgen is en blijft een worsteling. We hebben prachtige fondsen, maar die willen ook voor ons een blijvende oplossing.
Met ons leerwerkbedrijf verlenen we eigenlijk een dienst aan de gemeente (en verzekeraars). Het bespaart zoveel. Het sommetje komt uit! We doen dit ook officieel als leerbedrijf en het wordt ook door de gemeente gewaardeerd.
Toch is er een administratief probleem. We zijn te klein om mee te doen aan de aanbesteding en komen er zo niet tussen om ervoor betaald te worden.
Ik vind het onbetaalbaar. Maar het wordt ons ook niet betaald.
Met genoeg fondsen kan ik tijd en ruimte creëren om zelf ook minder te doen. Met maar 1 fonds heb ik daar minder ruimte voor.
Dat ik teveel doe is ook iets waar we expliciet en actief aan werken met het team.
Wij hebben elke dag een rondje voor briefing en debriefing. Daarin delen waar we ons wel of niet goed over voelen en wat zijn m’n wensen en grenzen.
Ik wil niet mijn problemen op mijn team leggen. Ik wil dus niet alles delen, maar wel iets.
Ik ben vanuit mijn jeugd gewend veel te dragen voor anderen dus heb de neiging dat veel te doen.
Het lastigste heb ik altijd gevonden om met alle tegenwerkende krachten om te gaan. Strijd te voeren voor wat voor mij zo logisch voelt. Dat geeft vaak het gevoel dat ik maar moet stoppen.
Ubuntu: “Ik ben omdat wij zijn.”
Het stelen van de maïs is natuurlijk niet goed. Maar de grotere fout is dat de gemeenschap niet had gezien dat hij arm was.