In deze aflevering is Stephanie Verstift te gast. Stephanie is antropoloog, facilitator en service designer. Enkele jaren geleden is ze verhuisd naar het platteland van Zweden om op een boerderij en later het eco retreat center Mundekulla te wonen en werken.

Daar heeft ze afgelopen jaar heel succesvol een eigen kookboek uitgebracht, genaamd Mundekulla Cooks. Uitermate lekkere vegetarische gerechten en absurd prachtig vormgegeven. Eigenlijk is het veel meer dan een kookboek. Het is behoorlijk in de prijzen gevallen, en nu is er ook een Nederlandse versie onder de titel De Dankbare Keuken.

In dit gesprek hebben we het over het verenigen van twee levensvisies, over leiding geven aan een team van vrijwilligers in een hectische keuken, over hoe zo'n beslisproces om te verhuizen naar Zweden ging, en over het uitbrengen van zo'n krankzinnig mooi boek.

Stephanie is zo krachtig. Ze verstaat de kunst om de essentie te voelen en hard te knallen. Daarnaast heeft ze oog voor schoonheid en hoe mensen werken. Dit gesprek zit vol met levenslessen, waardering en we hadden ook gewoon lol om elkaar weer te zien. Dank je wel Stephanie!

Veel plezier met luisteren! Hier is ze.

Stephanie Verstift

Mundekulla Cooks

Bijbehorende blog: Chaordic Design

Giveaway: We geven een exemplaar weg van Stephanie's kookboek "De Dankbare Keuken"! Vond je dit nou een leuk gesprek en deel je het graag met je vrienden? Tag dan De Gebakken Peren even! Ik verloot 'm onder degenen die het voor 19 november op hun socials delen.

Luister hier ⬇️ of ga naar Spotify, Apple Podcasts of Overcast.

Lessen

Vanaf jongs af aan kwam ik in 2 werelden. Bij m'n vader was werk en familie heel belangrijk. Bij m'n moeder ging het om zoveel mogelijk te doen met weinig.
De uitersten van m'n ouders herken ik terug in hoe ik nu ben. Van m'n vader herken ik het niet kunnen stoppen met werken en altijd nieuwe projecten oppakken. Van m'n moeder herken ik het volgen van m'n hart, het creatieve en keuzes niet baseren op hoeveel geld het oplevert.
De extremen hebben het lang moeilijker gemaakt om keuzes te maken. Nu zie ik de combinatie van beide kanten meer als een voordeel.
Kies gewoon iets want zolang je het niet doet weet je het niet. Van te voren weet je de juiste keuze niet en niet wat bij je gaat passen. Door iets te doen, kom je erachter wat bij je past. Waar je meer van wilt en welke delen je wat minder van wilt.
Er was niet één vakgebied waarvan ik dacht "dit is het", maar er waren er teveel die ik in zekere zin interessant vond.
Je eigen onderwijs vormgeven! Waarom heb ik daar niet eerder van gehoord?
De deelnemers bij De Universiteit die zelf regie namen over hun leren, de teleurstelling in waar werkgevers naar zochten, en de handigheid van m'n toenmalige vriend om z'n werk bij elkaar plukken, gaven me de inspiratie om te gaan ondernemen.
Als ondernemer moest ik van alle markten een klein beetje thuis zijn.
Wanneer je 1 ding heel goed doet, openen er veel deuren naar andere mogelijkheden.
Het allerbelangrijkste vind ik het dat m'n werk betekenis heeft en dat ik me vrij voel.
Antropologie en Service Design zijn 2 belangrijke lenzen hoe ik naar dingen kijk. Hoe werken mensen en groepen? En hoe creëer je dan oplossingen voor die mensen? Deze brillen werken op alles.
Ik wilde heel graag in de natuur werken, aan een duurzaam project en met een (gevoel van) gemeenschap.
In Nederland kon ik die combinatie niet makkelijk vinden. Ook, kon ik hier m'n leven niet dusdanig omgooien.
Ik kon niet zomaar opgeven en teruggaan. Ik wist dat de drang dan terug zou komen.
Ik denk vaak, als ik het nog niet gedaan heb, dat ik het wel kan (Pipi Langkous).
Hoe hoog de stress ook is, als chef moet je rustig blijven. Als jij het hoofd koel houdt dan geef je dat door aan het team.
In het werken met vrijwilligers vind ik het heel belangrijk dat iedereen zich gewaardeerd voelt en op de juiste plek staat. Ook zorg ik altijd voor een goede inleiding, dat iedereen zich thuis voelde en dat het helder was wat de regels zijn.
Hoe meer je weet hoe meer je ziet.
Er zaten maanden tussen dat ik 270 uur heb gewerkt. Dat kon ik aan de ene kant wel met een zekere trots zeggen, maar ik had ook geen gevoel meer in m'n vingers.
Ik moest niet vergeten om ook sociale of relatiedoelen hebben. Dat klinkt misschien saai, maar als ik daar niet proactief aandacht aan geef dan wordt het verdrongen naar de achtergrond.
"Als ik deze projecten oppak, is er dan nog wel genoeg tijd om ook ..."
Het boek ontstond omdat gasten ernaar vroegen. Plus het was een nieuw project en een mooie manier om al m'n opgedane kennis te bundelen.
Wanneer je bepaalde principes hanteert heb je oneindig veel mogelijkheden, maar zijn die ondersteund door een visie zodat het ook aansluit.
Ik heb vaak een vertrekpunt. En als het een stip is, dan is het een hele vage stip. "Wat zou echt geweldig zijn en hoe zou dat kunnen gebeuren?"
In momenten dat je echt zoekend bent of als het echt niet gaat zoals je wilt, dan zijn geduld en vertrouwen dat het op z'n plek gaat vallen essentieel. Wanneer je vanuit die houding in het leven staat dan gaat het vloeiend. Je dromen en doelen losjes vasthouden.
Ik werk heel hard voor m'n doelen maar omarm vanaf het begin dat het misschien heel anders kan lopen.
Het leven is altijd goed. Al die doelen en ambities zijn leuk, maar daar gaat het niet om. Het is een speelveld dat je bezighoudt. Maar uiteindelijk is het slechts een speelveld.
Alle mensen om je heen helpen je om een beter mens te worden. Als je het toestaat.
Alle goede dingen in m'n leven heb ik niet verworven of verdient, maar heb ik gekregen. Dat besef maakt me dankbaar.