In deze aflevering is Frank Bonekamp te gast. Frank is oprichter en directeur van de Socialrun, een stichting ter bevordering van inclusie in de samenleving, met onder andere een enorme estafetteloop van 555 kilometer.

In dit gesprek hebben het over hoe een beginsel als "meedoen is winnen" in alles van de uitvoering gaat zitten; we praten over subsidies en hoe die soms de snelheid om te schakelen in de weg zitten; en we hebben het over wat het betekent om goed voor jezelf te zorgen.

Frank heeft een groot hart en is extreem dienstbaar. Hij geeft alles. Ik heb grote bewondering voor z'n levensinstelling en z'n werk. Hij zet ook graag z'n visie puur neer. Soms met een scherpte om ook een reactie uit te lokken. Dank je wel Frank voor dit mooie gesprek!

Frank Bonekamp

Socialrun

Bijbehorende blog: Can endless work be part of proper self-care?

—> The Call voor subsidie voor projecten ter bevordering van inclusie

Giveaway: Vond je dit nou een leuk gesprek en denk je "dit deel ik graag online". Tag dan De Gebakken Peren even. Als bedankje verloot ik een boek onder degenen die het delen. Je mag er dan eentje kiezen uit m'n online boekenkast.

Lessen

Ik zocht als kind altijd al de grenzen op. Ik had al vroeg een voorkeur voor mensen die op de rand stonden.
Het fascineert me wat er in mensenlevens gebeurt om te komen tot daden die niet "gewenst" zijn.
Bij ons is met de paplepel ingegeven dat je iets moet met mensen. Het leven gaat niet voor iedereen vanzelfsprekend goed.
Ik ben niet zo gericht op omzet, ik zit veel meer op impact.
Ik vond de onderhandeling leuk, maar de afrekening vond ik niet interessant.
Het commerciële was niet mijn ding dus ging ik het proberen.
Mijn grootste struikelblok bij subsidies is dat je je moet gaan houden aan de regeltjes van de verstrekker. Ik wil beloond worden voor wat ik doe, niet verantwoording afleggen.
Subsidiekaders zitten vaak nieuwe ideeën om kansen te pakken of wijzigingen in het plan in de weg.
We konden niet genoeg versnellen onder de subsidieregels. Liever droog brood dan onder deze voorwaarden door. We geloofden genoeg dat het kon als we echt onze weg in gingen om de sprong te durven wagen.
Mijn grootste doel bij de sprong was om groot genoeg te worden om (1e medewerker) Nienke te kunnen betalen.
Met de run moest iedereen kunnen meedoen. Dus voor iedereen moest een rol zijn, om op zijn niveau te kunnen bijdragen.
Meedoen is winnen. Je kan niet gediskwalificeerd worden. We houden ook geen tijden bij. Je moet het als team oplossen.
Of tussen teams. Twee teams zijn een keer tijdens de race gaan samenwerken om toch allebei de eindstreep te kunnen halen.
Een duurzame verandering teweeg brengen kun je niet met slechts een snelle incidentele actie. Ik wil wel snel, maar zo werkt het niet. Het moet traag om te beklijven.
Een missionaris van de kerk is ook nooit moe.
Als ik met m'n kinderen ben wil ik er met volle aandacht voor ze zijn. In september kan ik dat niet want dan vraagt de run alles van me.
Ik stop er heel veel tijd en energie in. Maar het kost me nooit energie. Het voelt alsof ik niet hoef te werken naast wat ik doe.
Ik zorg óók voor mezelf door te doen waar ik in geloof.
Ik leef in het nu. En het niet-nu vind ik maar vaag. De mensen om me heen ondervangen de valkuilen daarvan.
Het gaat erom dat je de handleidingen en valkuilen van jezelf en de ander kunt zien en er zonder waardeoordeel over kunt praten.
Wij willen niet de focus op de kwetsbaarheden. Maar door ze wel te erkennen juist de focus op de talenten te kunnen voeren.
Ik ben geholpen door altijd de ruimte te krijgen om te zoeken en m'n weg te bevinden.
Ondernemen is niet zozeer winst maken. Maar iets vanuit jezelf bijdragen, waar je vervolgens heel goed winst op mág maken. Maar de intentie is om bij te dragen.