In deze aflevering is Steven van den Tol te gast. Steven is nu frontman van Wilson, maar was in een vorig professioneel leven mede-oprichter van Onderwijshelden; dat hij succesvol gestart, gegroeid en verkocht heeft.

In dit gesprek hebben we het over die 3 fases. Hoe hij en Patrique het startte terwijl ze nog van niks wisten; Over dat het serieus werd en hoe dat wrijving opleverde met zijn neiging tot gelijkheid en moeite met hiërarchie; en over de loyaliteits- en identiteitsproblemen bij de verkoop.

Steven heeft hier veel op gereflecteerd en hij is in dit gesprek heel open over wat alles voor hem betekende. Een diepe kijk naar binnen; met kracht, zekerheid en gepaste trots.

Veel plezier met luisteren!

Steven van den Tol

Wilson

Giveaway: Vond je dit nou een leuk gesprek en denk je "dit deel ik graag online". Tag dan De Gebakken Peren even op Linkedin of Instagram. Elke twee weken verloot ik als bedankje een exemplaar van in dit geval Steven's boekentip - 'Trying not to Try' - onder degenen die het delen. Of als je liever een ander boek uit m'n online Boekenkast hebt dan kan dat natuurlijk ook. Ik neem contact met je op.

Contact Steven: Trainers/Coaches/Opleiders die behoefte hebben aan een fysieke plek in Utrecht voor hun trainingen en een groep waar je je thuis kunt voelen.

Lessen

In m'n jeugd waren ondernemers en werkgevers niet perse "de goeie" mensen. Dat speelt nu nog. Dat ik interne verbazing heb wanneer een succesvol iemand ook nog sympathiek blijkt. En heb ik zelf dus ook intern conflict bij "succesvol zijn".
Ik heb - misschien meer dan anderen - ook altijd het belang van m'n medewerkers proberen te behartigen. Ik vind ook dat ik of een ondernemer ook eerst goed voor z'n medewerkers moet zorgen. Maar als je daarin te ver gaat gaat het ten koste van jezelf.
Ik realiseerde pas tijdens mijn studie dat je ook gewoon zélf iets kon bedenken en een bedrijf kan beginnen, ipv een bijbaantje te hebben.
Om me heen waren allemaal studenten die 2 jaar later de belofte zouden zijn, maar nu nog suffe baantjes hadden. Dat was zo'n verspilling. Daar moest iets slims mee kunnen.
Omdat Patrique (Zaman) deed alsof het helemaal niet iets moeilijks was, leek dit voor mij ook een gewone optie. Ik had op dat moment misschien wel meer vertrouwen in hem dan in mezelf. En ik had toen ook wel de overtuiging dat als anderen het kunnen dat ik het ook wel moet kunnen.
Patrique is iemand die het meteen doet als ie iets bedenkt. Dat vond ik soms ook wel eens lastig. Ik denk er graag nog even over na. Maar samen is dat dus heel sterk. We deelden ook de kwaliteit om er over te praten en dat we altijd vanuit een goed hart handelden.
Ik vond het spannend worden toen het ook echt wat geworden was. Toen was er ook echt iets te verliezen. Voor Patrique viel er toen denk ik minder te winnen en werd het minder creatief.
"Als het failliet gaat kan ik altijd nog een baan zoeken." Hoewel, ik ben na 10 jaar ondernemen niet meer zo geschikt voor de arbeidsmarkt.
Ik was altijd bang de tarieven te verhogen. Maar ik heb gemerkt dat als je een mailtje stuurt met "de tarieven zijn vanaf nu verhoogd", je eigenlijk altijd terugkrijgt "ok".
Ik vond het altijd heel prettig om me "horizontaal te verhouden" tot m'n medewerkers en "erbij te horen". Ik was ook vol van Ricardo Semler, en dat kwam me stiekem ook wel goed uit. Maar vanaf 5-6 medewerkers ben ik wel lid van het team, maar moet ik ook erkennen dat ik een andere rol heb.
Ik zei altijd "Ik ben er gewoon ingerold", waarmee ik eigenlijk ontkende dat ik daar zelf heel veel voor gedaan heb.
Toen ik vader werd, veranderde het bedrijf van een plek om lol te maken naar ook een plek waarmee ik ook m'n gezin moest onderhouden en zingeving gaf.
We huurden onze coach Maurice Kimman als manager in. Deels omdat hij ons kon helpen te professionaliseren. Maar eigenlijk ook omdat het me hielp niet alleen de beslissingen te hoeven nemen.
Oorspronkelijk hadden we - geïnspireerd door Tim Ferriss - als doel een bedrijf te hebben waar we zelf niet meer in nodig waren. Patrique was er op gegeven moment uit. En ik had nog een rol in sales. Deels deed ik dat ook omdat ik het helemaal nog niet zo leuk vond om misbaar te zijn.
Mijn redenen om de club te verkopen waren toen anders dan waarvan ik nu denk dat ik het deed.
Na de verkoop was ik eerst erg opgelucht. Ik voelde me ervoor wel succesvol, maar ik had het nog niet succesvol afgerond. Er kon altijd nog wat misgaan.
Ik was op een gegeven moment 'een succesvolle jonge ondernemer'. Misschien kon ik ook wel wat anders worden?
Ik heb het heel moeilijk gevonden om m'n mensen achter te laten in de club die ik verkocht. Ik ervaarde dat als verraad plegen. Terwijl ik eigenlijk juist voor het eerst voor mezelf ging staan.
Ik heb de verkoop perfect willen doen, maar deed het voor het eerst dus dat kon helemaal niet. Maar mijn overtuiging was "ik doe iets goed".
Nu kijk ik met trots terug. Het ging met opluchting, naar rauw, naar wow wat was het mooi en wat bijzonder dat we dat gedaan hebben.
Even niks hoeven leek me leuk. Dat heb ik een half jaar leuk gevonden. Toen werd ik die jongen die ooit een keer een wedstrijd gewonnen had. Dat zag ik wel aankomen, maar ik dacht "dat overkomt mij dus niet".
Ik heb gewoon heel erg de behoefte om het gevoel te hebben dat wat ik doe ergens aan bouwt.
Door het ondernemen leer je ook heel veel dingen die je daarna opeens gewoon kan. Van administratie, begroting tot inschatten van kosten. Dat maakt dat ik nu makkelijk planmatig ideeën kan evalueren.
Ik vulde voorheen de structuurrol (blauw) in. Maar als iemand anders dat al doet, vind ik dat chill en ga ik de creatieve ideeën rol (geel) invullen.
Mijn droombeeld is niet perse een uitkomt. Maar meer randvoorwaarden als: Ik wil een bruisende club creëren waar ik bij hoor. Dat ik er toe kan doen, én dat ik daarmee begonnen ben.
Het is enerzijds authentiek dat ik iets doe wat heel erg bij mijn natuur past. Maar het is ook een megafoon dat uitbreidt wat ik zelf ben: "Kijk mij nou". Net als veel ondernemers.
In fictie zie je pas hoe de menselijke kant echt naar voren komt. In non-fictie of een modelletje verdwijnt dat. Die begrijp je dan wel, maar doet je niks.